«Μοιάζουν τα σπίτια με χαρτόκουτα…»
Μια πόλη φτιαγμένη από σχήματα και παιδική φαντασία
μια πόλη φτιαγμένη με νερομπογιές, λαδοπαστέλ και κομμάτια από χαρτόκουτα
μια πόλη με…. άρωμα Φθινοπώρου
Αν το Φθινόπωρο ήταν γυναίκα
θα είχε κόκκινα μαλλιά
ένα χαμόγελο στα μάτια
και μια ζεστή-ζεστή αγκαλιά
Αν το Φθινόπωρο ήταν γυναίκα
θα ‘κοβε φύλλα απ’ τα κλαδιά
θα τα φορούσε δαχτυλίδια
και κοκαλάκια στα μαλλιά
Αν το Φθινόπωρο ήταν γυναίκα
θα ήταν όμορφη πολύ
σαν ζωγραφιά από εκείνες
που κάνει ένα μικρό παιδί!
Μ.Κ.
Μια βόλτα στη πόλη το Φθινόπωρο.
Μια βόλτα που δεν την κάναμε περπατώντας
αλλά χρωματίζοντας, κόβοντας, κολλώντας και γελώντας
Χρησιμοποιήσαμε πολλά και διάφορα υλικά
νερομπογιές, λαδοπαστέλ, μαρκαδόρους, κόλλες, ψαλίδια
και αποτυπώσαμε το Φθινόπωρο όπως το βλέπουμε εμείς.
Μια ιδέα από την πανέμορφη εικονογράφηση της αγαπημένης μου Λίας Φωτιάδου
Δανείζομαι τα μάτια των παιδιών λίγο Φθινόπωρο να νιώσω…
Φθινοπώρου μουσική τα φύλλα θρυματίζονται από τα βήματά μου
το χέρι απλώνω τραχύς ο κορμός, βελούδινα φύλλα
γέρνω πίσω το κεφάλι κίτρινη φυλλωσιά πίνακας σε καμβά
με τυλίγουν μυρωδιές ζεστό φουλάρι στο λαιμό μου…
Με τα μάτια των παιδιών δεν βλέπουμε έτσι απλά…. αισθανόμαστε!
Πινέλα βουτάνε στο νερό
φοράνε χρώματα ζεστά
και στο χαρτί κάνουνε βόλτες Φθινοπώρου.
Τα δέντρα ντύνονται κομμάτια εφημερίδας
φόρμες απλές
και οι καρδιές μας χορεύουν με τον αέρα
στο ρυθμό της βροχής που πλησιάζει…
Όλα τα παραπάνω που σκέπτομαι, τα παιδιά τα λένε με το δικό τους τρόπο
και φέρνουν στη τάξη μας το Φθινόπωρο.