Τα παλαμάκια βγήκαν από τις τσέπες και γέμισαν την παρουσίαση του παραμυθιού μας!
Πρόσωπα αγαπημένα, πρόσωπα χαμογελαστά!
Ένα δαντελένιο φόρεμα, η συγκίνηση της μαμάς, το μοναδικό χαμόγελο της αδερφηηηηηής,
μπαλαρίνες κρατούσαν σφιχτά τα χέρια πατώντας στις μύτες των ποδιών
κι ένα χάρτινο φεγγαράκι….μας πήρε μακριά
τραγουδώντας «φύσα αγέρι, φύσα αγέρι…»
Είμαι περήφανη για τους μαθητές μου!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στα χέρια που έχουν γεμίσει με χρώματα τη ζωή μου…..
…..στα παιδιά μου Δήμητρα και Φωτεινή που χόρεψαν κι έδωσαν τον δικό τους ρυθμό στο παραμύθι μας
και στον Τάσο μου που έχει κάνει τη ζωή μου σαν παραμύθι!