ΒΓΗΚΑΝΕ Τ’ ΑΣΤΡΑ…

Συνεχίζοντας το ταξίδι μας στη Μυθολογία

ρίξαμε μια ματιά στον… ουρανό και είδαμε τις Πλειάδες.

Οι Πλειάδες, θυγατέρες του Τιτάνα Άτλαντα και της Ωκεανίδας Πλειόνης

ήταν επτά: Η Αστερόπη, η Μερόπη, η Ηλέκτρα, η Μαία, η Ταυγέτη, η Κελαινώ και η Αλκυόνη.

Σύμφωνα με τον μύθο, για να ξεφύγουν από τα βέλη του κυνηγού Ωρίωνα

μεταμορφώθηκαν σε περιστέρες και έπειτα σε αστέρες!

Οι Πλειάδες είναι η γνωστή σε όλους μας Πούλια που ανατέλλει τον Μάιο και δύει τον Νοέμβριο.

Μας άρεσε ο μύθος και ακούγοντας το τραγούδι της Πούλιας…

ζωγραφίσαμε τον δικό μας ουρανό για να βάλουμε την Πούλια  να κάνει βόλτα…

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ… ΚΗΠΟΥΣ

Το μαγικό στο Νηπιαγωγείο είναι το πόσο διαφορετικά μπορεί

να ζωγραφίσει το κάθε παιδί, την ίδια ακριβώς ιστορία!

Ξεφυλλίστε το παρακάτω βιβλίο…

θα μπείτε σε κήπους μαγικούς και θα μυρίσετε τα πιο όμορφα λουλούδια…

 

Γιατί… ο κόσμος των παιδιών είναι ένα περιβόλι!

ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΟΥ ΑΤΛΑΝΤΑ

Πώς να ήταν άραγε το περιβόλι που είχε φτιάξει ο Τιτάνας Άτλαντας

και το αγαπούσε τόσο πολύ; Έλεγαν ότι είχε μέσα τα πιο παράξενα και μαγικά φυτά.

Το περιβόλι τούτο και οι πεντάμορφες θυγατέρες του,

οι Πλειάδες, οι Υάδες και οι Εσπερίδες, ήταν όλος ο κόσμος του Άτλαντα,

πριν τον τιμωρήσουν οι Θεοί

και τον βάλουν να κρατάει στους ώμους του τον Ουράνιο θόλο.

Στο βίντεο δείτε βήμα-βήμα πως ζωγραφίσαμε όλοι μαζί το περιβόλι αυτό…

ΩΡΕΣ-ΩΡΕΣ…ΓΕΜΑΤΕΣ ΧΡΩΜΑ

Ταξιδεύοντας στη Μυθολογία… συναντήσαμε τις Ώρες

και παίρνοντας ιδέα από την ιστορία τους τις ζωγραφίσαμε…

ή καλύτερα ζωγραφίσαμε τις ώρες των μικρών παιδιών που είναι γεμάτες χρώμα!

 

Στο παρακάτω βίντεο είναι η ώρα που τα παιδιά ζωγραφίζουν τις ώρες

«…Όταν οι Ώρες βγήκαν από την κοιλιά του Κρόνου,

βγήκαν μικροσκοπικές. Βγήκαν όμως αμέτρητες.

Από τότε τριγυρίζουν ελεύθερες στον κόσμο, μικρούτσικες, σχεδόν αόρατες.

Συνέχεια τρέχουν.

Άλλες πετούν γρήγορα σαν αστραπή και άλλες σέρνουν τα βήματά τους τεμπέλικα.

Άλλες περπατούν ασταμάτητα δίχως να κουράζονται και άλλες είναι έτοιμες να αποκοιμηθούν.

Άλλες γελάνε και άλλες κλαίνε.

Καμιά φορά παίζουν, φώναζουν και τις ακούμε.

Κανένας και τίποτα δεν μπορεί να τις σταματήσει…»

Οι δικιές μας Ώρες παίζουν και γελάνε… 

Μια ιδέα που μας ήρθε διαβάζοντας το βιβλίο της Μαρίας Αγγελίδου

«Ταξίδια στη Μυθολογία»